Küçükken eski evimizdeyken -sokakta oynayabildiğimiz mahalle ortamındaki evimizde- oturma odasının penceresinden yıldızlara bakardım. Bir tanesinin -nispeten parlak görünenin- yerini belirledim kendimce, o benim yıldızım olmuştu. Her gece pencereye çıkar onla buluşurdum göz kırpardı sanki bana, konuşurduk... Gün geçtikçe milim milim ilerleyişini takip ederken bir yolu olduğunu yolda olduğunu varacak yeri olduğunu keşfetmiştim. Bazı geceler görünmezdi, bin türlü teoriler geçerdi aklımdan şimdi nerde diye. Tekrar ortaya çıktığında gökyüzünde bir kaç milim birden ilerlemiş olmasından acele ettiğini sanırdım ve günün birinde görüş açımdan kaybolup gitmesinden korkardım.
Sonra biz başka eve taşındık, sokağında oynanmayan bir eve. yıldızımı hiç göremedim birdaha. Bir sabah uyandığımda büyümüştüm Küçük Prens kitabı geçti nasıl olduysa elime. Başucu kitabım olması bana bu denli yakın gelmesi belki bu yüzden...
