ACI ÜZERİNE AFORİZMALAR

Yokluğun diyorum, acı veriyor diyorum.

Yokluğun var olmasa nasıl hissederdim onu, var ise nasıl yok denir ki var olana? Yokun var olması... ah şu ontolojik çelişkiler...

Ne diyordum, yokluğun diyordum, acı veriyor diyordum. Keşke acının iyi bir şey olduğunu itiraf edebilsem kendime ve sana. Hele ki senden geliyorsa acı...
Böyle bir itirafın yeni çelişkiler doğuracağından endişe etmesem muhtemelen şunları da söylerdim, ağzımı açmışken bir kere:

O acı ki, yokluğunu yok etmek istememin sebebi.
O vakit her şey daha mı kolay olurdu dersin? Yokluğunu yok edebilsem yani... Anlamadın değil mi, dur anlatayım. Biraz bekle, bir yere gitme, bir namaz vakti kadar yanımda kal... Hepsini anlatacağım sana, dilim dönerse elbette.

Olmama ihtimalin hiç olmasa mesela; ya da olsa bile ben farkında olmasam, derdine tasasına düşmesem beynimdeki urun. Beni sessizce öldürse de ruhum duymasa... Bir an için, sonsuzlaşan tek bir an için varlığından hiç şüphe etmesem... Huzura erecek miyim? 

Mümkün müdür cevabı bir çırpıda söylemek. Çünkü hiç tatmadım ben varlığını, yokluğunun bende neyi eksik bıraktığından da bîhaberim bu yüzden. Öyleyse neden bu acı?

Hem amacım huzura ermek miydi ki benim? Evet acıda da garip bir huzur var derlerdi. Öyle imiş. Ama kelebeklerin uçuştuğu, fıskiyelerden suların aktığı sade bir huzur değil. Nefes almak gibi mesela, fakat yarım bir nefes, göğsünü sıkıştıran.
Garip bir huzur dedim ya acıdan gelen, ölümün kaçınılmaz olduğunu anladığın o son andaki teslim oluş herhalde buna benzer. Bir anlık birşeydir o zaten bir anlık. Olurda ölmezsen hayat devam etmen gibi acına geri dönersin. Olup olacağı budur nihayetinde.

Acı dediğinin savunma mekanizması bu şekilde işliyor olmalı; kendini şarj eden bir pil gibi: 

Beslendiği dinamiklere bağlanmana izin vermiyor, tükenme noktasına geldiğinde ise o dinamikleri tekrar öne sürmekten de geri durmuyor.

Acı esastır, acı bize hiç bir konfor garanti etmez. Kendinden başkasının kalıcı olmadığını her seferinde en baştan öğretir durur bize.

Acı bizi döngüsüne alır.

Hani yokluğun demiştim ya, acı veriyor demiştim... Şimdi biliyorsun, acı senin yokluğunu gerektiriyor aynı zamanda.

Bundan sebep, bana yokluk yüzünü dönmüş olsan da evrenin bir yerlerinde var oluşuna minnettarım.